20.06.2001.g.

Sveštenik Srpske pravoslavne Crkve Gojko Perović napisao je tekst objavljen u „Vijestima“ od 19.-og juna, sočinenije pod naslovom „Kosovski zavjet“. Na ovaj tekst reagujem zbog više razloga, a najvažniji je taj da su narodi, koji drže do istorijske istine, odavno već raskrstili sa svojim mitovima demitologizirajući ih, svodeći ih onamo đe im i jeste mjesto: na istorijsku ravan. Umjesto mitskim maštama i izmišljanjima, ozbiljni narodi, baš kao i ozbiljni ljudi, svoju vjeru poklanjaju istini, a mitove cijene samo kao izraz jedne, same po sebi, nejasne i mutne svijesti koja se, samo površno i ovlaš, koristi poluistinom kako bi čistu istinu zamijenila izmišljanjima bogova, ljudi i događaja. Naravno, mitovi su nezaobilazan dio brojnih civilizacija i ljudske i istorije, najčešće se uzdignu do neslućenih visina do kojih može doprijeti samo umjetnost, ali činjenica da nekakav mit pominje nekakvog Marka Markovića nikako ne znači da je taj Marko Marković zaista postojao. Kada se to tiče kosovskog mita stvari stoje potpuno i tragično drugačije. Poraz Srba u Kosovskom boju na Vidov dan 1389.-e je, pod određenim uticajima, postao povod za stvaranje kosovskog mita i veličanja ubistva sultana Murata izvršenog, navodno, od strane Miloša Obilića.

Narodni srpski pjevači su boj opjevali genijalno, ali istovremeno i na taj način da se, ispod brojnih stihova, mnogi likovi potpuno izmišljenih kosovskih junaka, doživljavaju kao istorijski istiniti i stvarni, mada nikad nijesu postojali. Na primjer, Miloš Obilić istorijski nije postojao, on je izmišljen lik srpskog junaka koji, navodno, ubija sultana Murata. A istina je sasavim drugačija: sulatana Murata je ubio niko drugi nego rođeni sin Bajazit kako bi se domogao prijestola i zvanja sultana. Nije onda čudo, nego stvarnost koja odražava istinu, da sami srpski dokumenti, nastali odmah poslije bitke, ali i u narednim decenijama, uopšte ne pominju Miloša Obilića, kao što je istina da se Miloš Obilić, ni prije bitke, ni u jednom jedinom srpskom dokumentu ne pominje niti se vezuje za bilo koji kraj ondašnje Raške. Na primjer, tog srpskog viteza ne pominje ni „Pećki ljetopis“ nastao 1405.-e godine! Tek će ga, četrdeset godina nakon bitke(!) pomenuti Konstantin Filozof, ne pominjući mu ime! Ali sve do osamnaestog vijeka ni jedan jedini srpski dokument neće tretirati viteza Obilića koji je ubio Murata! Tek će se u poznatom Verković-Ostojićevom ljetopisu iz osamnaestog vijeka, Miloš Obilić pomenuti kao zet kneza Lazara, što je čita istorijska laž! Zar, da je to istina, ne bi ostalo svjedočenje o takvom Milošu Obiliću, kneževom zetu, u nekom od brojnih srpskih dokumenata iz vremena njegovog navodnog života? Bi, i te kako, ali ga nema! Zašto? Odgovor je jedan i jedini: Miloš Obilić nije postojao, ta činjenica gola je istorijska istina.

Obilić je u epske pjesme stigao zahvaljujući radu Bajazitove službe u samoj Turskoj, prije svega u Istanbulu, jer, naravno, trebalo je prikriti čin zločinačkog ubistva sopstvenog oca sultana Murata.Pazite, iz šesnaestog i sedamnaestog vijeka niđe ne postoji ni jedan jedini srpski dokument u kojem se pominju Miloš Obilić i njegov podvig! Zašto je to tako, odgovor je već dat. Nije postojao Obilić, ali nije postojao ni Jug Bogdan sa devetoricom svojih sinova, nije postojao ni Pavle Orlović, mada moje Cuce tvrde da su od njega nastali što je tek još jedan od brojnih velikosrpskih falsifikata, nije postojao ni Srđa Zlopogleđa ni mnogi drugi čija imena figuriraju u pjesmama, istorijska nauka je to nepostojanje dokazala, ali, osim u genijalnim narodnim pjesmama, oni postoje i u genijalnim skulpturama Ivana Meštrovića, onima koje su trebale biti izložene u isto tako genijalnom Meštrovićevom monumentalnom hramu posvećenom Kosovskoj bitci i njenim stvarnim junacima. Na tragediju, zbog velikosrpskih prepreka, ovaj monumentalni Meštrovićev hram nikad nije realizovan što je ogromna i, prije svega, srpska tragedija, ali…znamo kako to sa velikosrpstvom već ide!

Kod Gojka Perovića nećete naći ni riječ o istorijskoj istini da je, nakon Kosovske bitke, rođeni sin kneza Lazara Stefan postao značajni turski vazal i da je u svojstvu turskog vazala, rame uz rame za Bajazitom, uništiteljem njegove domovine, učestvovao na strani Turaka u bitkama: na Rovinama 1395., Nikopolju 1398., u Bosni 1399.-e, sve protiv HRIŠĆANA, i Angori 1402.-e godine protiv Mongola. Nećete naći ni riječ o istini da je Lazareva šćerka Olivera postala jedna od žena u Bajazitovom haremu! Nećete naći ni riječi objašnjenja kako se usudila Srpska pravoslavna crkva da jednog turskog vazala Stefana proglasi svecem, ali ni riječi o tome kako je moguće da su svi Nemanjići proglašeni svecima Srpske pravoslavne crkve, i zašto?

U Perovićevom tekstu, takođe, nema ni riječi ni o Svetom Vidu kao danu Kosovske bitke. Nema ni riječi o tome da se taj dan, dan tog sveca, ne pominje ama ni u jednom srpskom kalendaru iz osamnaestog vijeka, a o ranijem periodu da i ne govorimo. Ne pominje se ni u srpskim patriotskim alamanasima u prvoj polovini devetnaestog vijeka! Čak ga neće pomenuti ni Dostej Obradović koji nerijetko pominje kneza Lazara. Vidovdan će ući tek 1815.-e(!) u „Narodnu srpsku pjesnaricu“ Vuka Karadžića, inače velikog promicatelja asimilatorske i agresivne velikosprske politike koja se, u potonjem ratu, ne po prvi put, krvavo slomila o vrat čitavom regionu, zločinačkom ratu čiji je veliki promicatelj bila i Srpska pravoslavna crkva, najveći saveznik Slobodana Miloševića i mafijaškog crnogorskog rukovodstva!

Reći ću vam odakle Sveti Vid i Vidovdan.

Sveti Vid je bio glavni bog sjeveroistočnih Slovena, ali je bio prisutan i u narodnim običajima Srba. Vrhovni bog ovih Slovena zvao se Svetovid, što je podrazumijevalo da je on bog svjetlosti, bog znanja, ali on je bio i ratnik, imao je i konja bijelca. Naravno, hrišćanska crkva se nemilosrdno obračunavala sa paganskim bogovima i paganskim vjerovanjima. Pagani su ubijani, spaljivani, progonjeni, nasilno pokrštavani. Na primjer, jedan od najvećih genocida( o kojem se, naravno, ćuti, krije se kao onaj američki nad Indijancima) počinjen prema sopstvenom narodu učinio je Nemanja kada se na nož i na krv obračunao sa bogumilima brišući ih jezivim zločinom sa lica zemlje. A oni ne bijahu pagani, nego hrišćani, ali drugačijeg, poštenog kova, što ni katoličkoj, a ni pravoslavnim crkvama nije odgovaralo. U obračunima sa slovenskim paganima hrišćanska crkva je zamijenila paganskog boga Svetovida, odnosno Vida, sa Svetim Vitom, hrišćanskim mučenikom rođenim na Siciliji 304.-e, ali je tada hrišćane progonio Dioklecijan, pa će i Sveti Vito završiti svoj život mučeničkom smrću u ogromnom kazanu punom vrelog ulja! Njegov kult počeće da se širi trista godina kasnije, a njegovu posmrtnu ruku će dobiti češki vojvoda Vjenceslav, donijeti je u Prag i sagraditi crkvu njemu u počast, a na temeljima te crkve, nešto kasnije, biće sagrađena veličanstvena katedrala Svetog Vita na praškim Hračanima, katedrala koja se smatra jednom od najljepših u katoličkom svijetu! Inače, većina kultnih slovenskih vidovdanskih običaja potiče od pamtivijeka, pa je to tako i kod Srba, ali Gojko Perović ne daje odgovor na logično pitanje: kako je moguće da Srpska pravoslavna crkva svecem proglašava jednog paganskog boga? I činjenica je da je Sveti Vid, inače odavno zaboravljen, ponovo uskrsao tek u deseteračkim srpskim pjesmama osamnaestog vijeka!

Pored ostalog Gojko Perović govori tešku neistinu kada kaže da se Kosovska bitka, na dan Svetog Vida, u Crnoj Gori slavila vjekovima, što je čista laž. Kosovski će mit u Crnoj Gori početi da se respektuje, ali ne nikako da se slavi, tek nakon pojave „Gorskog vijenca“ čija se osnovna nit nalazi ne samo u istrazi poturica o kojoj pjeva Njegoš, a koja je kod Njegoša tek pjesnička metafora, jer nikakve istrage poturica u Crnoj Gori nije bilo, nema o njoj ni jednog jedinog dokumenta niti je bilo kada nađen, ali je tamo još jedna ogromna, i po Crnogorce tragična metafora da su Crnogorci, ada kako nego kao Srbi, došli u Crnu Goru nakon kosovskog poraza! Ova laž plasirana je kao kamen temeljac velikopsrpske propagande u Crnoj Gori, propagande koja je buknula tek nakon pojave tajnog programa srpske politike poznatog pod imenom „Načertanije“(godina 1847.) Ilije Garašanina, programa sa kojim će sama srpska javnost biti upoznata tek 1905.-e! Uz ovaj falsifikat valja pridodati i onaj sramni falsifikat kako je poznata crnogorska kapa nastala tek nakon kosovskog poraza, kako je crni obod crnogorske kape simbol tuge za izgubljenom Kosovskom bitkom, dok je crveni dio crnogorske kape poraženo Srpstvo, a onaj njen dio, zaštićen zlatnim polukrugovima, slobodno je Srpstvo u Crnoj Gori! Užasna laž! Crnogosrka kapa je, u osnovi, tipična mediteranska kapa sa svojim malim specifičnostima, ali ona ima veze sa Kosovom koliko mi sa Marsom, ali, velikosrpska propaganda je užasna stvar i slomila je mnoge u Crnoj Gori. Međutim, narod koji bježi od istine, proklet je. Dokazuju to današnje sudbine i Srba i Crnogoraca kao naroda, u to nema sumnje!Inače, preci Crnogoraca nijesu došli sa Kosova, nego su došli iz Polablja koje je naša pradomovina, došli su u prvom talasu slovenskog naseljavanja teritorije današnje Crne Gore!

Genijalni Njegošev spjev namjerno je iskrivljavan velikosrpski propagandno u još jednom smislu. Njegoš je do neba uzdigao nepostojećeg Miloša Obilića, to je jedna od najvećih oda napisanih Srpstvu. Ali, Srpstvo u Crnoj Gori nikad nije bilo nacionalni osjećaj, ono je bilo jednačica za pravoslavlje, jer, podsjećam, majka Crnogorske pravoslavne crkve, autokefalne naravno, Srpska je pravoslavna crkva koja je došla na dukljanske prostore zajedno sa Nemanjinom okupacijom i razaranjem Duklje, prve crnogorske i to sjajne države, ali je, odmah početkom sedamnaestog vijeka, Crnogorska pravoslavna crkva postala autokefalna, dok je srpska patrijaršija, odmah poslije kosovskog sloma, postala dio turskog feudalnog imperijalnog carstva, porobljena crkva čije je patrijarhe postavljao niko drugi do turski sultan svojim beratom, a osnovni zadatak tih patrijarha bio je da srpsku raju drže u pokornosti i da pomažu uzimanje harača od nje, to je suva istina, sve dugo su laži! Majka Srpske pravoslavne crkve je Vaseljenska patrijaršija, ali niko, osim ludaka ili gada neće, zbog te neosporne činjence tvrditi kako su današnji Srbi zapravo Grci! Ali, zbog Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, velikosrbi proglašavaju Crnogorce Srbima!

Nije istinita tvrdnja Gojka Perovića da se Crna Gora oslobađala od Turske pod uticajem kosovskog mita. Istina je suprotna. Crna Gora se oslabađala neviđenim junaštvom svojih sinova i kćeri predvođenih genijalnim crnogorskim mitropolitima, a u završnici, svjetovnim vladarima kakvi su bili knjaz Danilo i knjaz, odnosno kralj Nikola. Nije lik Obilića od Crnogoraca pravio heroje,oni su imali svog Obilića Nikca od Rovina, nego su crnogorski heroji pronosili mitsku slavu nepostojećeg Obilića. Da su, siromasi, mogli ikako naslutiti da će se taj mit upotrebljavati za uništenje, asimilaciju, brisanje, kulturocid, državni nestanak, ubijanje crnogorske države, njene Crkve i njene veličanstvene dinastije Petrović-Njegoš, ubijanje crnogorske nacije, nikada to ne bi radili. Velikosprstvo je propagiralo kako su Crnogorci i Srbi jedan narod, što je fundamentalna laž koja nije mogla biti prozreta kod Crnogoraca, jer je drskost, ali i dubina takve laži skoro neuporediva sa hiljadama drugih laži poznatih i raskrinkanih u evropskoj istoriji. Da su mogli i pretpostaviti da će njihov veliki kralj Nikola biti proglašen izdajnikom Srpstva i separatistom, da su mogli pretpostaviti da srpski pukovnik Petar Pešić, načelnik đeneralštaba slavne crnogorske vojske u Prvom svjetskom ratu, a sve po planu i komandi kralja Aleksandra i Nikole Pašića, nakon što je crnogorska vojska nevjerovatnom hrabrošću pružila odstupnicu povlačenju, tačnije rečeno bježaniji srpske vojske krajem 1915,-e, da su mogli shvatiti da ih Pešić izdaje, Crnu Goru i njenu vojsku kojom komanduje kao njen najviši zapovjednik, i izlaže austrougarskom okupatoru definitivnom uništenju i sam crnogorski narod, nikad oni ne bi tako časno i hrabro ginuli, a k tome treba podvući da se izdaja crnogorske vojske desila u onim vremenima kada je bilo prihvaćeno, rasprostranjeno, i tada realno mišljenje, da Njemci i Austrougari pobjeđuju rat, što zločinu veukosrpske izdaje Crne Gore daje najdublje monstruozne karakteristike! Znači, poruka Beograda je bila – rat se gubi, ali neka Crna Gora bude zbrisana! Kažem, da su sve ovo znali i tome još mogli dodati činjenicu da je čuvena Mojkovačka bitka, sa vojničkog i političkog aspekta bila potpuno nepotrebna, suludna, jer se srpska vojska već bila povukla, ali je bitka na Mojkovcu bila završni dio izdajničkog Pešićevog plana sprovedenog zajedno sa izdajnikom crnogorskim serdarom Jankom Vukotićem, kao bitka koja treba da rasturi crnogorsku vojsku i spriječi njeno povlačenje sa svojim kraljem, nema, dakle, toga Crnogorca ili Srbina crnogorskog koji bi dao svoj život štiteći srpsku vosku, kralaj, regenta i premijera i to u nekoliko sjajnih bitaka pod sjajnim krstašem crnogorskim, bitaka koje spasiše one koji Crnu Goru ubiše 1918.-e!

Gojko Perović kaže kako crkva slavi kneza Lazara i Kosovsku bitku, i neka slavi, ali zašto bi Crna Gora slavila tuđi tragični poraz? Kako i ko normalan može i treba slaviti poraz? Zašto Srpska pravoslavna crkva ne slavi ondašnji crnogorski spas srpske vojske, spašavanje srpskog kralja Petra, i sina mu Aleksandra, i srpskog premijera Pašića, spas darovan im krvlju junaka veličanstvene crnogorske vojske? Đe su u Srbiji, u Beogradu, spomenici zahvalnosti Crnoj Gori i njenoj vojsci? Nema ih! Zašto? Odgovor je samo jedan: i prvi pogled na događaje tih godina, a spomenici bi doprinijeli takvom pogledu, otkriva monstruoznu velikosrpsku izdaju države saveznice Crne Gore i njeno ubijanje izvršeno nelegalnom, nelegitimnom, protivustavnom i protivpravnom Velikom narodnom skupštinom u Podgorici održanoj u uslovima totalne srpske okupacije! Đe je rezolucija današnjeg srpskog parlamenta u kojoj bi stajalo da je tadašnja srpska vlast sramotno izdala i osamnaeste uništila Crnu Goru? Zašto se i dandanas kriju ti sramotni događaji? Zbog sramote? Ama kakvi! Kriju se zbog golih velikosrpskih interesa! Što zna o ovome Gojko Perović? Ne znam, li znam da mu je tekst sramotan. I znam da Gojko Perović u Boga ne vjeruje, to njegov tekst dokazuje, nego vjeruje u velikosrpske falsifikate i smišljane i fabrikovane laži i vjeruje u one koji su ih pravili, fabrikovali, odnosno i dandanas ih prave i fabrikuju! A laž Gojka Perovića je njegovo falsifikovanje kako se pisani trag Njegoša i Svetog Petra Cetinsjkog (o zamislite ovo da neko napiše), ne bi mogao ni zamisliti bez Kosovskog boja, Lazara i Miloša Obilića! Ovo je drskost laži neviđenih razmjera, ravna onoj zločinačkoj izdaji Petrovoj, Aleksandrovoj i Pašićevoj godine osamnaeste! A ja tvrdim istinu: da Kosovski boj, bez Njegoša, nikad ne bi dobio veličanstveni oreol koji je dobio! A Njegoš to nije pisao kao Srbin, jer ni on ni Petar Srbi bili nijesu, nego kao Crnogorac i mitropolit Crnogorske autokefalne crkve! Kao genije koji je sanjao o oslobođenju svih pokorenih bratskih naroda ma koje vjere bili, pravoslavne ili katoličke, a među njima su bili i porobljeni Srbi. Svojim pisanjem on je Srbima dograđivao nacionalnu svijest i budio želju za Slobodom koja se mogla ostvariti samo bojevima, a ne nikako petstogodišnjim robovanjem Turcima! Ovo su nepobitne istine, nepobitne činjenice, sve ostalo je teška magla velikosrpska! Nije Obilića medalja nastala zbog toga što je Njegoš bio Srbin, a ni cetinjska Obilića poljana, niti divne priče o Srbima kao bratskom narodu, nego kao logičan politički čin kojim se hrabrila pokorena Srbija da krene u pobjedonosni i oslobodilački boj i bojeve junačke. Svo to pomaganje Srbije i pružanje joj srca i bratske ruke crnogorske završilo se uništenjem Crne Gore od strane srpskih vlasti osamnaeste i njenih tadašnjih špijuna i izdajnika u Crnoj Gori!

To je to Gojko Peroviću!